تشخیص سندرم تونل كارپ
تشخیص این بیماری توسط شرح حال بیمار معاینه فیزیكی و تستهای الكترودیاگنوز ( نوار عصب و عضله) انجام می شود.

درمان :

 1) عدم انجام حركات تكراری :
تا حد امكان باید از انجام حركات تكراری خود داری شود. استفاده از وسایلی كه حالت لرزشی به دستها می دهند علایم و بیماری را بدتر میكند.

2) تصحیح وضعیت مچ در هنگام كار :
تصحیح وضعیت نشستن و استفاده از وسایل با طراحی مناسب ضروری است.

3) استفاده از مچ بند(اسپلینت) :
استفاده از مچ بند مخصوص در سه ماه اول پس از شروع علایم و همچنـین در خانمهای حامله بسیار موثر است. زاویه اسپلینت باید تنظیم شود. اغلب اسپلینتهای ساخته شده در بازار زاویه مناسبی ندارند و حتی باعث بدتر شدن علایم می شوند. مچ بند باید حتمآ در شب پوشیده شود. بهتر است در طی روز نیز از مچ بند استفاده كرد.

4) استفاده از داروها:برخی داروها در درمان این حالت موثر می باشند.

5) تزریق كورتیكو استروئید

6) مدالیتی ها :
استفاده از اولتراسوند و لیزر میتواند به بهبود بیماری كمك نماید.

جراحی:

اگر بیمار به درمانهای غیر جراحی پاسخ مناسبی ندهد یا اگر در نوار عصب و عضله علایم درگیری شدید عصب دیده شود یا عضلات تحلیل رفته باشد یا دستها ضعیف شده باشند جراحی توصیه می گردد. عوارض جراحی شامل ایجاد زخم بدشكل، آسیب به اعصاب پوستی و چسبندگی تاندونها است. لذا یك دوره كار درمانی پس از جراحی برای كاهش تورم و حفظ حركات انگشتان همراه با چهار هفته استفاده از مچ بند ضروری است.
عوارض ناشایعتر پس از جراحی شامل عفونت، آسیب شریانی، سفتی مفصل و . . . است. برخی از بیماران از باقی ماندن علایم پس از جراحی شكایت دارند.

توجه :
عدم تشخیص صحیح علت عمده باقی ماندن علایم پس از جراحی است .